Λάτρης της σταθερότητας της αστάθειας

Αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι αυτούς που νυχθημερόν φοράνε ένα καλογυαλισμένο, ατσαλάκωτο εαυτό με τη μόνιμα παγωμένη κύρτωση χειλιών που ονομάζουν χαμόγελο.

Δεν μου αρέσει το είδος ανθρώπου που κρύβεται  πίσω από αυστηρά κοστούμια και γυαλιστερά αυτοκίνητα, φαντεζί φορέματα και πέρλες της κακιάς ώρας. Με απωθεί οτιδήποτε δήθεν ψευτοκουλτουριάρικο θεωρείται δείγμα επιπέδου, πνευματικότητας ή στυλ.
Αντίθετα, μου αρέσουν οι άνθρωποι που αλητεύουν ωραία στη ζωή. Που τσαλακώνονται, που είναι χαλαροί, που φλερτάρουν μαζί της όποτε βρουν ευκαιρία.

Αυτοί που δεν αναλώνονται στα «καθώς πρέπει» και βουτάνε στα «καθώς θέλω» τους, που τα χέρια τους μπορεί να έχουν αποκτήσει κάλους από τις αμέτρητες φορές που έχουν πάρει την πέτρα και την έχουν στύψει όσες φορές κι αν απογοητεύτηκαν, που κάνουν κουπί με κάθε καιρό.

Τους ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος. Έχουν μια λάμψη στο βλέμμα. Ένα χαμόγελο καθαρό. Αν είσαι παρατηρητικός μπορεί φευγαλέα να τους δεις να κλείνουν πονηρά το μάτι στη ζωή και τους εραστές της. Γνωρίζονται μεταξύ τους οι ωραίοι αλήτες της ζωής. Πετούν σπίθες ακόμη κι όταν κάθονται. Είναι έτοιμοι να ξεχυθούν σε ότι τους κεντρίσει το ενδιαφέρον χωρίς δεύτερη σκέψη.

Δεν αγχώνονται με τα δάχτυλα που επιδεικτικά κουνιούνται μπροστά τους και τονίζουν τα comme il faut και τις ευεργετικές ιδιότητές τους. Προτιμούν να νιώσουν το νερό της βροχής να κυλά πάνω τους κι ας βραχούν μέχρι το κόκκαλο, να νιώσουν τον ήλιο να ζεσταίνει φλέβες τους ακόμη κι υπάρχει η πιθανότητα να καούν, να ζήσουν όπως γουστάρουν οι ίδιοι κι όχι όπως τους επιβάλλουν οι άλλοι.

Η μόνη ίσως εξάρτησή τους είναι συνήθως η επιθυμία τους να βουτούν με πάθος σε ό,τι κάνουν. Αγαπούν την ακίνδυνη τρέλα. Αυτή που σε ωθεί να ζεις αλητεύοντας στους δρόμους της ζωής.

Είναι πολυπράγμονα όντα οι αλήτες της. Είναι λάτρεις της σταθερότητας της αστάθειας. Να μην παίρνουν δηλαδή τίποτα και κανέναν δεδομένο. Να αντιμετωπίζουν την κάθε μέρα και την κάθε ευκαιρία με την ίδια θέληση και αποφασιστικότητα να την κάνουν δική τους. Πατάνε το γκάζι. Χέρια σταθερά στο τιμόνι με προορισμό το ωραίο πολλά υποσχόμενο άγνωστο.

Γιατί συνηθίζουν να βλέπουν την ζωή όμορφη, τρελά όμορφη και χώνονται σε έναν αγώνα να την νιώσουν να τους κατακλύζει. Να την αφήσουν να τους διδάξει, να τους πληγώσει, να τους ανεβάσει.

Δεν επιλέγουν ότι τους πασάρει ο καθένας που δηλώνει ειδικός επί παντός, το σίγουρο, την ασφαλή επιλογή, την περπατημένη. Διαλέγουν να εξερευνήσουν, να βιώσουν και μετά να διαλέξουν διαδρομή.
Ξέρουν πως μπορεί οι κανόνες να βοηθούν να αποφύγεις κακοτοπιές αλλά πως ο καθένας, επίσης, πρέπει να τους ανακαλύψει μόνος του. Η γνώση μεταβιβάζεται, η πείρα όμως όχι. Και αυτοί οι ωραίοι τύποι θέλουν να γνωρίζουν που πατάνε. Γι’ αυτό αλητεύουν σε γωνιές, λεωφόρους, στενά σοκάκια, παντού. Γυρίζουν τη ζωή ανάποδα.

Τους αρέσει το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Καλωσορίζουν τα GPS, τους χάρτες, τις συμβουλές αλλά ακούνε πρώτα από όλα το ένστικτό. Ξέρουν πως εκείνο σπανίως κάνει λάθος. Δεν θρηνούν πάνω από συντρίμμια και λάθος επιλογές. Ξέρουν πως ότι χάνεται, φεύγει για πάντα. Το παρελθόν δεν ξαναζωντανεύει, τα λάθη δεν διορθώνονται κι έτσι πάνε παρακάτω.

Δεν φοβούνται τόσο τον θάνατο, όσο την πιθανότητα να περνά η ζωή χωρίς να την ζουν. Αυτή είναι για εκείνους η αληθινή τραγωδία. Αυτόν τον τρόπο ξέρουν.

Μου αρέσουν αυτού του είδους οι αλήτες γιατί είναι αληθινοί άνθρωποι. Δεν κλείνουν την πόρτα στους άλλους. Κάνουν το φθηνότερο και ευκολότερο πράγμα στον κόσμο, προσφέρουν ένα κομμάτι του εαυτού τους.

Πριν τους κρίνεις, επικρίνεις ή κατακρίνεις, πριν βγάλεις συμπεράσματα για τη στάση ζωής τους, τι λες; Είσαι για μια αλητεία;
Ιωάννα Γκανέτσα

Ο Όλυμπος σε 10 λεπτά! Mount Olympus in 10 minutes

Χορτιάτης-Το Μονοπάτι των Παγοποιών

Είναι από τις ομορφότερες και γνωστότερες διαδρομές πάνω στα χνάρια των παλιών περίφημων Χορτιατινών παγοποιών αλλά και των παλιών και σύγχρονων ορειβατών του Σ.Ε.Ο. που έχουν κάνει και τη σήμανσή του.
Αφήνουμε λοιπόν τον ασφαλτόδρομο προς το Ραντάρ στο τέλος του οικισμού και μπαίνουμε αριστερά στο μονοπάτι με προορισμό το θαυμάσιο, πέτρινο καταφύγιο του Συλλόγου Ελλήνων Ορειβατών. Το μονοπάτι κάποτε ήταν καλντερίμι (λιθόκτιστο) που έγινε το 1915 από τους Ινδούς υποτακτικούς της ΑΝΤΑΝΤ. Στα 400 μέτρα περίπου συναντάμε έναν 8μετρο σιδερένιο τρίποδα πάνω σ' ένα μικρό πλάτωμα με εκπληκτική θέα προς την Κορώνεια και τον Θερμαϊκό, Όλυμπο, Πιερία, Βέρμιο, Μπέλες, Βουλγαρία…. Είναι η θέση "Αφανός", δίπλα στην "Αρκουδότρυπα" (την είσοδο - έξοδο κάποιου ίσως σημαντικού σπηλαίου…), όπου οι Χορτιατινοί αιώνες τώρα ανελλιπώς κάνουν το περίφημο αναστάσιμο έθιμο του Φανού.
Συνεχίζουμε πάνω στα λείψανα του καλντεριμιού και μετά από 20 λεπτά περίπου και αφού βλέπουμε στα δεξιά μας τις εγκαταστάσεις του Κατασκηνωτικού Κέντρου των Προσκόπων με την 80χρονη ιστορία του, συναντάμε το πρώτο "Γκιρίζι", κτιστή δεξαμενή καθαρισμού και ελέγχου του πολύ παλιού αγωγού των πηγών ύδρευσης. Mέχρι τον τελικό προορισμό μας θα συναντήσουμε και άλλα "Γκιρίζια". Ήδη πορευόμαστε μέσα στο δάσος με τις καστανιές και το φθινόπωρο μια μικρή στάση για να ψήσουμε στην "Τσουχταριά" κάστανα (τα ψήνουμε μέσα σε ξεραμένες φτέρες) είναι επιβεβλημένη. Σε λίγο φτάνουμε στη θέση "5 αδέλφια", όπου κάνει την εμφάνιση του το πρώτο μεγάλο και γνωστότερο "Μαγαζί" (αποθήκη του πάγου) με την παρακείμενη "Μπάρα", τον επίπεδο χώρο στο σχήμα του ταψιού όπου οδηγούσαν οι παλιοί παγοποιοί το νερό των πηγών και μετατρεπόταν σε πάγο από τις πολύ χαμηλές χειμωνιάτικες θερμοκρασίες. Και το καλοκαίρι ο πάγος, που τον διατηρούσαν στο "Μαγαζί" με μοναδική τεχνική, μεταφερόταν με μουλάρια στη Θεσσαλονίκη στους εύπορους, φυσικά, κατοίκους της.
Συνεχίζουμε την πορεία μας ανάμεσα από -λιγοστά πλέον- οπωροφόρα δένδρα, καρυδιές και κερασιές όπου ανάλογα με την εποχή τσιμπολογάμε κεράσια, καρύδια αλλά και βατόμουρα και αφού προσπεράσουμε αρκετά "Μαγαζιά" και "Μπάρες" φτάνουμε στην τοποθεσία "Κρύα Βρύση", έναν μαγευτικό αλλά εγκαταλελειμμένο χώρο με την πηγή - ποτίστρα κάθε μορφής ζωντανού. Η ολιγόλεπτη στάση για να ξεδιψάσουμε αλλά και να γευτούμε το καλοκαιράκι τις μυρωδάτες αγριοφράουλες - πλανίτσες για τους χορτιατινούς - επιβεβλημένη και πάλι.
Ξεκινάμε και αμέσως μετά, βγαίνοντας από το τούνελ που δημιουργούν τα πανύψηλα δένδρα, αντικρίζουμε ένα μεγάλο πλάτωμα, πατατοχώραφα και σημαντικός κερασότοπος μέχρι τη δεκαετία του ΄60. Σε λίγο το μονοπάτι μας συναντάει τον δασικό δρόμο που έχει αφετηρία το "Πάρκο Κεραιών" και τερματίζει κάτω απ' τα Ραντάρ. Περπατάμε πλέον στον δασικό δρόμο όπου συναντάμε και "αυτοκίνητους" -δυστυχώς - επισκέπτες του δάσους. Σε λιγότερο από 5 λεπτά αντικρίζουμε ένα μεγάλο οροπέδιο και στο βάθος δεξιά το διώροφο πέτρινο καταφύγιο του Σ.Ε.Ο. στην αρχή ενός πανέμορφου δάσους με πανύψηλες οξιές να το περιτριγυρίζουν. Το ζεστό τσάι αλλά κυρίως η πάνγευστη χυλωμένη φασολάδα με συνοδεία τουρσιών, παστού ψαριού και κόκκινου κρασιού ή τσίπουρου που προσφέρουν απ' τον Οκτώβρη μέχρι τον Απρίλη τις Κυριακές οι καλοί μας φίλοι ορειβάτες του Σ.Ε.Ο. είναι το έπαθλο μας για τα 100 περίπου λεπτά ελαφρώς κοπιαστικής αλλά και με πολλές συγκινήσεις διαδρομής. Μιας διαδρομής που συνεχίζεται και προς Περιστερά (100 λεπτά περίπου) αλλά και περιμετρικά της κορυφής (1201 μέτρα) με τα Ραντάρ αλλά βεβαίως και μέσα στο δάσος της καστανιάς με αρκετά μονοπάτια που οδηγούν και προς το χωριό. Αξίζει λοιπόν να γνωρίσουμε το δάσος του Χορτιάτη, να χαρούμε και να νιώσουμε τη μαγεία των χρωμάτων, των οσμών, των γεύσεων και των ήχων του. Να γαληνέψουμε και να ανατροφοδοτηθούμε. Πολύ αναγκαία στις μέρες μας. Και τόσο κοντά μας…Και που δυστυχώς οι διαχρονικές ανθρώπινες εγκληματικές παρεμβάσεις (ραντάρ και στρατιωτικές βάσεις, "πάρκο κεραιών" και "ΚΙΣΣΟΣ") το έχουν τραυματίσει ανεπανόρθωτα. Δυστυχώς…

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΔΙΑΣΧΙΣΗ 2015 ΡΟΔΟΠΗ - ΛΑ'Ι'ΛΙΑΣ- ΠΑ'Ι'ΚΟ 3-9/8/2015

 Πολλές οι όμορφες στιγμές και οι εικόνες που αποτυπώθηκαν στη μνήμη μου, τη φυσική και την ψηφιακή. Πλήρως φορτίστηκαν και οι μπαταρίες, και της ψυχής και των συσκευών.
Χωρίς πολλά λόγια θα ήθελα να ευχαριστήσω τους συνοδοιπόρους -για την ποιότητα των οποίων νιώθω ιδιαίτερα τυχερός- με τους οποίους μοιραστήκαμε συντροφιά αυτές τις σπάνιες στιγμές στα δάση της Ροδόπης. Πρωτίστως όμως, οι ευχαριστίες πρέπουν στον πολύπειρο διοργανωτή της εκδρομής Αλέξανδρο (Sial) που χωρίς την πρωτοβουλία του τίποτα από αυτά δεν θα γινόταν και στον σεφ Κώστα (Vitara-gas) που χωρίς την μαγειρική του τέχνη θα γυρίζαμε στη βάση μας με σκορβούτο από την πολλή κονσέρβα.
 Είναι δύσκολο να περιγραφεί η φύση, η ομορφιά της και η επίδρασή της. Η έλλειψη σήματος κινητής επέβαλε ολιγοήμερη σιγή των τηλεπικοινωνιών και έτσι, μετά από μόλις τρεις μέρες, γύρισα σαν να απουσίαζα εβδομάδες.
Να είμαστε γεροί να το ξανακάνουμε...

ΟΙ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ  (στο περίπου)
Μέρα πρώτη: Θεσ/νίκη, Δράμα συνάντηση με Γιάννη (Johndrama)για καφέ και λήψη πληροφοριών για την περιοχή. Παρανέστι, και κατασκήνωση δίπλα από τους καταρράκτες της Αγίας Βαρβάρας.
Μέρα δεύτερη: Καταρράκτες Τραχωνίου (Λειβαδίτη), μπάνιο των τολμηρών, διανυκτέρευση σε ξέφωτο κοντά στο Δασικό Εργοτάξιο Λεπίδα.
Μέρα τρίτη: Διαδρομή προς Μεγάλα Λιβάδια, Δασικό Εργοτάξιο Στάμνας, Πεύκης, Ζαρκαδιών, διασταύρωση με το δρόμο Παρανεστίου-Φρακτού, Παρθένο δάσος Φρακτού, Καταρράκτης 1 Αχλαδορέματος, Ελατιά, διανυκτέρευση στην περιοχή Κούτρα, στο χώρο που ανταμώνουν οι Σαρακατσάνοι το πρώτο σαββατοκύριακο μετά του προφήτη Ηλία.
Μέρα τέταρτη-πέμπτη: Σέρρες - εφοδιασμός - Λαιλιάς - Αλάνα των ξυλοκόπων.
Μέρα έκτη-έβδομη: Κερκίνη - Πάικο - Λιβάδι - Λουτρά Αριδαίας